بررسی تأثیر شش هفته تمرینات قدرتی و پلایومتریک بر تعادل پویای دانشجویان مرد ورزشکار

مقدمه: تعادل از اجزاء جداناپذیر تقریباً همه فعالیت های روزانه و شاخصی تعیین کننده در بررسی توانایی عملکردی ورزشکاران به شمار می رود. بنابراین هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی تأثیر شش هفته تمرینات پلایومتریک و ترکیبی بر تعادل پویای دانشجویان مرد ورزشکار بود. مواد و روش ها: آزمودنی های تحقیق حاض را30 دانشجوی مرد ورزشکار با میانگین سنی 18/23 سال، وزن 17/72 کیلوگرم و قد 58/173 سانتی متر تشکیل دادند که بدون سابقه آسیب در اندام ها بوده و به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت و به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفری]گروه یک: تمرین ترکیبی(قدرتی و پلایومتریک) و گروه دو: کنترل[ تقسیم شدند. قبل از اعمال شش هفته برنامه تمرینی، تعادل پویای آزمودنی ها به وسیله آزمون تعادل ستاره sebt)) [1] اندازه گیری شد. در طول شش هفته که گروه تمرینی، تمرینات ویژه خود را انجام می دادند، گروه کنترل نیز به فعالیت های بدنی روزانه و تمرینات خود پرداختند. بعد از اتمام دوره تمرینی، تعادل پویای آزمودنی­ها نیز اندازه گیری شد. از آمار توصیفی برای محاسبه ی میانگین ویژگی های آزمودنی­ها و نیز فاصله دستیابی آنها در هشت جهت sebt، استفاده شد. همچنین از آزمون تی مستقل برای مقایسه فاصله دستیابی آزمودنی­ها در دو گروه پس از اعمال برنامه تمرینی و از آزمون تی همبسته برای تعیین تأثیر تمرینات بر تعادل پویا، در سطح معنی داری 05/0 α< استفاده شد. یافته ها: پس از اجرای دوره تمرینی و در پس آزمون sebt فاصله دستیابی آزمودنی­های گروه تمرینی در تمامی جهت ها افزایش معنی داری داشت. اما در فاصله دستیابی آزمودنی های گروه کنترل در پیش و پس آزمون sebt هیچ تفاوت معنی داری مشاهده نشد. همچنین پس از اعمال برنامه تمرینی بین گروه تمرینی و کنترل در تمامی جهت ها تفاوت معنی داری مشاهده شد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق استفاده از تمرینات ترکیبی(پلایومتریک و قدرتی) به منظور کاهش احتمال آسیب و بهبود تعادل پویای ورزشکاران توصیه می­شود.